🍁
در من اثرى مى جوشد،
فرصتِ میلاد را مى طلبد
در من نفسى مى روید،
مهلتِ سبز شدن مى جوید
من کجا راهِ دلم را یابم،
جز در این طبعِ به باغ آلوده؟!
جز در این روح که گنجایشِ آن را دارد؛
که به بالا برسد...
که به آن رخششِ والا برسد
راه، خود مى کَشَدَم
آه خود مى کُشَدَم!
✍🏻 #تبلور_مهر ✍🏻
🍃
اندوهِ آدمى به وسعتِ هرآنچه انتهاناپیداست، چیزى شبیهِ اقیانوس...
اندوه آدمى را که یافتى؛
ذره بین را بگیر در دستت.
موشکافانه زیرو رو کن.
اندوه یکى به وسعت دست نوازشى ست بر سر هرآنچه یتیم است در جهان...
و اندوه دیگرى به کوچکى گم شدنِ جوراب بنفش و سرخ رنگش هست!
اندوه آدمى عجیب '' تماشاییست ''
✍🏻 #تبلور_مهر ✍🏻
🧷
هر بار که در محفلِ دستانم پاره نخى پیوند مى خورد به سوزنى، تا ترمیم کند پاره اى از پارچه اى؛
طولِ نخ را کمى بیشتر برمى دارم و انتهایش را سفت گره مى زنم؛
براى وقت هایى که فرصت کم است براى سوزن کردنِ نخ؛
شاید اندک فرصتى باشد براى وصله زدن به پیله ى دستانِ خسته ى یک پدر تا نوازشگر صورتِ دخترکش باشد...
یا براى دوختن چشمانِ نم زده ى یک مادرِ پیر که سال هاست چشمش به در خشک شده، از انتظار این که پسرِ بلند قامتش، سر خم کند و از در تو بیاید...
یا براى بستن و دوختن آغوش گرمِ عروس جوانى که تازه دامادش هنوز برنگشته و آغوشش هنوز باز است براى گره خوردن به دور گردنِ مردانه اش؛ که شاید هیچ گاه برنگردد...
شاید براى ترمیم
و
دوختن
و
وصله زدنِ اینها
فرصتى نباشد.
✍🏻 #تبلور_مهر ✍🏻
🪶
نَفْسِ خود را شکستى آنگاه؛
که جرعه جرعه ى نَفَسَت دفنِ در بیابان ها شد.
نَفسِْ خود را زیرِ پوتین هاى پولادینِ بى ریگت حبس کردى؛
لازم ترین لزومِ انسان نَفَس کشیدن بود.
اما تو سال ها یک نَفَس را هم به آسانى دم و بازدم نکردى؛
تا تنفسِ صبحگاهِ من،
خودم،
خواهرم،
دخترم ،
عطرِ گل ها باشد.
و من چه بى احتیاط؛
نَفَس هایت را قربانىِ نَفْسِ درّنده ى خودم کردم!
😔#جانبازِ شیمیایىِ شهید
✍🏻 #تبلور_مهر ✍🏻
🐢
چقدر به لاک پشتِ لاجوردىِ گوشه ى باغچه غبطه مى خورم!
.
.
شما چطور؟ شما هم حسرت داشتنش را دارید؟
یک لاک که هر وقت دلمان تنگ خلوت هامان شد، مى رفتیم تویش؛گم مى شدیم.
بى هراس از حرف مردم
بدون دلهره ى دلدادگى هامان
بى خیالِ روزمرگى هاى پیچ در پیچ
گفتم بى خیال...
لاک بى خیالى پس چیست؟!
لاک نامرئى بیخیالى را گاهى باید گذاشت پشتِ ذهنِ دلواپس ؛
رفت و غرق شد در اندیشه ها،
ذوب شد در نوشتن ها
✍🏻 #تبلور_مهر ✍🏻
🌄
راست است که مى گویند؛
هنر آموختنیست؟!
مگر ممکن است!
حسِ بى مثالِ خیس شدن زیرِ آبشار...
یا حس سوار شدن بر رنگین کمان، با مردمکِ چشم...
حس نابِ چشیدنِ ابرِ بهارى،
یا عطشِ بوییدنِ یاسِ پیچنده در بامِ خانه ى دوست...
حسِ ناب عشق را ...
حسِ پر شورِ دوست داشتن را...
حسِ بى تکرارِ مادرى را...
آموخت؟!
براى مزه کردن طعم گسِ قهوه ى تلخ باید آن را جرعه جرعه نوشید...
✍🏻 #تبلور_مهر ✍🏻
🍃
شکوفه هاى درختِ بادام؛
سپیدِ هموارند....
از هیجانِ چشمکِ ریزِ ابر، موجى از نشاط بر تنشان مى وزد و نویدِ باران، نوشِ گلبرگ هاى ابریشمى شان مى شود.
توپ پلاستیکىِ سبز رنگ از گوشه ى حیاط؛
جُم مى خورد،
سُر مى خورد
و تا پاهاى کوچک پسرکِ بازیگوش مى رسد.
آنگاه زندگى در گوشِ دیوارِ شهر مى پیچد!
بهار که باشد؛ تمامِ شهر، جان دارد!
✍🏻 #تبلور_مهر ✍🏻
🌍
روزگار اگر با تو خوب تا نکرد؛
تو او را به دو قِسم تا کن عزیز!
و همچنان استوار بمان!
رسمِ او این است...
مى کُشد ماهىِ کوچکِ پنهان در قفسه ى سینه ات را که به تُنگى از مهربانى پناه آورده است!
غافل از اینکه سنگ پولادینِ سخت ، در مقابل اراده ات به زانو در مى افتد.
✍🏻 #تبلور_مهر ✍🏻
🕊
قاصدک، بى آنکه بگوید هوا گرمست؛ گرمى اش آتش به جانم مى شود.
یا سرد است؛ سردى اش یخ به تنم مى پاشد.
چه رهاست...
چرخ مى زند و قِل مى خورد و مى رقصد!
دل بعضى ها هم قاصدکى است؛
در دلِ درد، مصیبت حتى غم، یک دلیلى دارد که خودش شاد شود، شعله هاى دلِ شادابش را به جهان نیز ببخشد؛
اما حیف که بسیارترند آنهایى که حتى زیر نم نم بارانِ بهارى هم گله از خیس شدن شانه هاشان دارند...
چقدر حال خوب کُن هستند؛آدم هاى دل قاصدکى!
و چه بهتر که نگویم از حسِ ترک خورده ى آن دیگرى ها....
✍🏻 #تبلور_مهر ✍🏻
🗒
لابه لاى توده اى کاغذِ سپید گم شده ام...
برگه هاىِ داستانِ بلندِ نصفِ نیمه ام کنجِ میز، خیره به ساعت مانده اند!
گویا در انتظارِ آنند که لحظه ى میلادشان فرابرسد.
آنجا، درست زیرِ چراغى که به زوجیتِ مطالعه در آمده است؛ دفترى سرخ به نام گاه نوشت هاست.
زیرِ آن چراغ، حمامِ آفتابِ ساختگى مى گیرد.
دیواره اى از کتاب هاى ناخوانده، سببِ فراقِ قلم از دوات گشته است.
جنون خواندنشان به آینه ى روبرویشان کشیده شده است.
و من در لابه لاى توده اى کاغذِ سپید گم شده ام...
از جانِ این سپیدىِ بى انتها چه مى خواهم؟!
✍🏻 #تبلور_مهر ✍🏻
